یه مشکل بزرگ آدمای غمگین اینه که درک نمیشن. وقتی در جامعه قرار میگیرن، جامعه به جای اینکه اونا رو بپذیره و دردو غمشون رو درک کنه، طردشون میکنه. "بزرگترین توهین به یه آدم، انکار درد اوست". مثلا میگی "ببین من فلان مشکلو دارم خیلی اذیتم میکنه". اما طرف مقابلت به جای اینکه درکت کنه دردت رو انکار میکنه. گاهی حتی میگه "از فلان آدم که بدتر نیستی" یا "مردم همینشم ندارن". اما قضیه این نیست. درسته یه سری آدما دردهایی دارن. اما این باعث نمیشه مشکلات من مشکل محسوب نشن. در یه مرحله عمیق تر آدما توقع دارن کسی که غمگینه تلاش کنه تا وضعش بهتر بشه. نه اینکه اون شخص نتونه تلاش کنه یا هرچی، ولی صرف توقع داشتن از آدما، مخصوصا آدمای ناراحت کار خوبی نیست. آدمای شاد و مورد تایید جامعه معمولا آدمایی ین که انرژی دارن و بیماری های روانی مثل افسردگی یقه شون رو نگرفته. در واقع نفسشون از جای گرم بلند میشه. همین باعث میشه فکر کنن "خب ببین من میتونم تلاش کنم، ببین من دیروز وضعم خراب بود، ولی درستش کردم، پس بقیه هم باید بتونن". اما اینطوری نیست. آدما متفاوتن. در شرایط متفاوت آدما واکنش های متفاوت نشون میدن. بعضیا تحملشون در برابر درد کمتره بعضیا بیشتر. بدیمنی های روزگار برای بعضی آدما خیلی ناراحت کننده است. ولی میبینی یه گروهی هم هستن که به این بد یمنی ها زیاد اهمیت نمیدن و بازم انرژیشون رو حفظ میکنن. همین آدما ممکنه در برابر یه سری مشکلات دیگه که ساده ترن بشکنن. صرفا چون ارزش هاشون فرق داره. همین.
این مطلب رو در تلگرام بخونید